deseo

                Moja matka była zagubiona. Właściwie od kiedy pamiętam to ja wykazywałam się większym rozsądkiem od niej. Ona była po prostu dzieckiem we mgle, które stało się przejść przez swoje życie po omacku. Od kiedy skończyłam dziesięć lat – zawsze starałam się być przy niej. To ja pomagałam jej znaleźć jakąś dobrze płatną pracę. Byłam niejednokrotnie mediatorką, która pomagała rozwiązywać nieustanne konflikty pomiędzy nią, a moim ojcem, który nie chciał mieć z żadną nas nic wspólnego. Ograniczał się do wysyłania alimentów oraz krótkich telefonów wykonywanych co roku podczas świąt Bożego Narodzenia. W tym roku jednak wyjeżdżał ze swoją nową rodziną do Austrii, więc przelał pieniądze na moje konto znacznie wcześniej. O rozmowie zupełnie zapominając. Jakby krótka wiadomość tekstowa przesłana na mój telefon miała wszystko wyjaśnić. To jednak nie było największe zmartwienie podczas tegorocznych świąt.

                Siedziałam na kanapie, z rękoma założonymi na piersi. Zupełnie nie mogłam zrozumieć jak to się stało, i w którym momencie straciłam kontrolę nad życiem swojej mamy. Do tej pory pilnowałam, by nie dała się omotać przez kolejnego faceta. Znów by mu uwierzyła. Oni przecież uwielbiali składać obietnice, mówić o fałszywej miłości i zapewniać o długim, szczęśliwym życiu. Już kilkukrotnie mama przekonała się o tym na własnej skórze. Za każdym razem jej wspaniała baśń kończyła się złamanym sercem oraz kilkoma paczkami usmarkanych chusteczek. Miała skłonności do popadania w depresje, więc dość często groziła, że odbierze sobie życie. Chociaż nigdy nie było łatwo – nie wyobrażałam sobie bez niej kolejnych dni, które miałam jeszcze spędzić na tym świecie. Troszczyłam się o ukochaną kobietę. Niejednokrotnie z tego powodu rezygnowałam ze szkoły, a później dni spędzonych na studiach. Ale czy mogłabym postąpić inaczej? Może i byłam egoistką, ale przecież żadna kobieta nie powinna targnąć się na swoje życie ze względu na jakiegoś faceta, który nie potrafi docenić jej wewnętrznego piękna oraz tych wszystkich uczuć, jakie trzyma w swoim sercu.

Ale moja matka znów kogoś poznała! Zakochała się twierdząc, iż jest to właśnie ten jedyny. Spotkali się przypadkiem, podczas zakupów w supermarkecie. O tak, bardzo romantycznie. Podobno on wpadł na mamę, rozsypała swoje zakupy, a w ramach rekompensaty zgodziła zaprosić się na kawę. Od dwóch miesięcy ukrywała przede mną ten „związek”. Podobno dlatego, że obawiała się mojej reakcji. No cóż. Miała rację. Nie podobało mi się to wszystko. Ani trochę. Miałam spędzić Boże Narodzenie w rodzinnym gronie, które ograniczało się zaledwie do mojej mamy. Teraz do tego towarzystwa miałam dodać jakiegoś faceta i jego syna. Nie chciałam pomagać w przygotowaniach do uroczystej kolacji. Święta straciły dla mnie swoją magię.

- Przestaniesz się obrażać?

Mama zjawiła się przede mną, cała ubrudzona mąką. W jej błękitnych tęczówkach widziałam złość przemieszaną z rozpaczą. Na krótką chwilę zrobiło mi się szkoda i chciałam wstać z tej kanapy, ale wtedy znów przypomniałam sobie o tym tajemniczym facecie, który za dwie godziny miał zjawić się w tym domu.

- Kolejny raz nie będę leczyć twojego złamanego serca – warknęłam.

- Nie odnoś się do mnie takim tonem i przestań zachowywać się jak rozkapryszona nastolatka.

                Prychnęłam cicho, a kilka niesfornych kosmyków blond włosów opadło na moje oczy. Niby miałam dwadzieścia dwa lata, ale kiedy chodziło o moje własne uczucia – potrafiłam jedynie się obrażać. Osoby, które miały okazję mnie poznać uważają, iż jestem zimną suką, która nie jest w stanie się zakochać. Coś w tym jest. Podczas wieczorów spędzanych przy dźwiękach smętnej muzyki oraz asyście gorącej czekolady myślę, iż nie jestem zdolna do takiego uczucia, jak miłość. Tyle razy już przekonałam się o tym, jak uczucia sprowadzają na ludzi kłopoty. Doświadczyłam tego również na swojej skórze. To właśnie przed rokiem ostatecznie postanowiłam nigdy się z nikim nie wiązać by przypadkiem kolejny raz nie cierpieć. Moje serce w dalszym ciągu nie było w stanie zebrać się do kupy. Każdego wieczora słyszałam nieprzyjemny zgrzyt, który towarzyszył zabliźnianiu starych ran.

- Więc wyrwałeś jakąś laskę i umawiasz się z nią od miesiąca. Lilo o niczym nie wie?

- Nie i raczej o niczym się nie dowie.

                Zacisnęłam dłonie w pięści tak mocno, że moje kostki aż pobielały. Nie przejęłam się również bólem w miejscu, gdzie paznokcie najprawdopodobniej zdążyły już przebić skórę. On był niczym w porównaniu do tego, co czułam w głębi serca. Zostałam zdradzona. Kiedyś to ja bawiłam się uczuciami innych ludzi. Zdradzałam twierdząc, iż w ten właśnie sposób korzystam z życia. Teraz wiedziałam, jak czuło się kilku chłopaków, których tak po prostu zostawiłam. Bez żadnego wyjaśnienia, czy słów pożegnania. Nie siliłam się nawet na kłamstwa. Zwyczajnie: babe, skończyło się nasze love story.

                Pokręciłam głową, odsuwając od siebie bolesne wspomnienia. Od tamtej chwili zbyt wiele się zmieniło. J A się zmieniłam. Nie byłam już tą samą dziewczynką z fałszywą pewnością siebie. Teraz doskonale wiedziałam czego chcę od życia. Nauczyłam się żyć na własny rachunek. Nie polegałam na innych ludziach, którzy tak bardzo lubili zawodzić. Podobnie z resztą, jak ja teraz moją mamę. Niechętnie więc podniosłam się z miejsca i ruszyłam do kuchni, gdzie wysoka, szczupła blondynka walczyła właśnie z masą makową.

- Pomóc w czymś? – Zapytałam, starając się przy tym uśmiechnąć. Mama spojrzała na mnie z wdzięcznością.

                Przez dwie godziny wspólnie pracowałyśmy nad kolacją wigilijną. Wsłuchiwałam się w opowieści o idealnym mężczyźnie, który tak nagle pojawił się w życiu mamy. Dopiero teraz byłam w stanie cieszyć się jej szczęściem. Zapewne to wina świątecznego klimatu lub dwóch kieliszków czerwonego wina, które tak bardzo kusiło. W tym czasie zdążyłam skończyć rybę po grecku, ugotowałam uszka do barszczu oraz doprawiłam sałatkę warzywną. Parę minut po osiemnastej zostałam oddelegowana do przystrojenia choinki. Było to niewielkie, żywe drzewko, które stało tuż przy telewizorze. Wystarczyły trzy łańcuchy oraz kilka bombek, by jako tako wyglądało. Z czubkiem miałam poczekać na gości. Już chciałam rzucić jakąś kąśliwą uwagę na ten temat, gdy rozległ się dzwonek do drzwi.

                Przeszłość lubi przypominać o sobie w najbardziej nieodpowiednich momentach. Wpatrywałam się w czekoladowe tęczówki Serba, który wyglądał na równie zaskoczonego, co ja. Niewiele myśląc chwyciłam swój zimowy płaszcz, założyłam buty i opuściłam przytulne wnętrze ciepłego domu. To co w tamtej chwili czułam było nie do opisania. Chaos. Po raz kolejny moje serce zostało wystawione na ciężką próbę. Karciłam się w myślach za to, że przez krótką chwilę pomyślałam jak to cudownie jest móc znów go widzieć. Nie było w tym żadnego cudu, ani fantastyczności! Przecież ten chłopak zabawił się moimi uczuciami mimo, iż ostrzegałam go, że nie chcę pakować się w związki bez przyszłości. W prawdzie od razu powinnam się domyślić, jak to się skończy. Utrzymywanie związku na odległość nigdy nie jest łatwo. A już tym bardziej jeśli chodzi o sportowca.

- Lilo stój – zmysłowy głos przerwał moje rozważania. Dopiero zauważyłam, że zbliżam się do ruchliwej ulicy. Wyglądało na to, że i ja mam samobójcze skłonności. To chyba dziedziczne.

Leniwie przesunęłam zielone tęczówki na dłoń, która kurczowo trzymała mój nadgarstek. Jego dotyk niemalże parzył, a głupie serce zaczynało bić jak szalone. Wyrwałam rękę, wkładając w to całą siłę. Nie chciałam dłużej czuć tego, o czym przez rok starałam się zapomnieć. Planowałam brnąć dalej w ciemną, śnieżną noc, ale chłopak zastąpił mi drogę. Jego czekoladowe spojrzenie przeszywało mnie na wskroś. Nie spuściłam wzroku. Nie przegram tej wojny, nie mówiąc już o jakiejkolwiek bitwie.

- Odejdź – warknęłam starając się, by głos przypadkiem się nie załamał.

- Lilo, daj spokój…

- Nie mów do mnie Lilo! – To zaskakujące jak dobrze panowałam nad swoimi emocjami. – Po co w ogóle tutaj przyjechałeś?!

- Gdybym wiedział, że na ciebie wpadnę zrobiłbym wszystko, by uniknąć tego spotkania – prychnął ironicznie. – Ale skąd mogłem wiedzieć, że mój ojciec zakocha się w twojej walniętej matce?

- Coś ty powiedział? – Dłonie zacisnęłam w pięści. W pamięci zaś liczyłam do dziesięciu. – Licz się ze słowami Aleks. Nie chcesz chyba mieć do czynienia z jeszcze bardziej walniętą córką pani Leśniewskiej.

- Nie boję się ciebie – wyszeptał, przybliżając twarz do mojej. Jego ciepły oddech sprawił, że drgnęłam niespokojnie. – Lilo, niby co ty możesz mi zrobić?

                Niby co innego miałam zrobić? Zamachnęłam się, a gdy pięć natrafiła na przeszkodę w postaci nosa Serba – poczułam nieopisaną ulgę. Brunet syknął cicho, patrząc na mnie z wściekłością. Gdyby tylko nie znajdował się w miejscu publicznym, zapewne zechciałby odpłacić się tym samym. Mocno zacisnął szczęki, a żyła na jego skroni pulsowała groźnie.

- Wracamy do twojego domu – mruknął, chwytając mnie pod ramię. – Przestań się wiercić, bo zaraz wyrżniemy się na jakiejś oblodzonej kałuży!

- To mnie puść.

- Nie mogę, bo znów uciekniesz, a ja nie mam zamiaru spowiadać się ojcu ze swojej przeszłości – posłał mi znaczące spojrzenie. Obojętnie wzruszyłam ramionami. – Grzecznie zjemy tą kolację, będziemy się do siebie uśmiechać, a jutro znów powrócisz do swego nędznego życia.

- Moje życie jest nędzne i to dzięki tobie, bezmózgi idioto.

- Uwielbiam kiedy tak się droczymy.

                Trudno było przetrwać tą kolację. Najpierw przez pół godziny musiałam tłumaczyć dlaczego tak nagle wyszłam z domu. Nie przeszła wymówka, że źle się poczułam lub zapragnęłam nagle pooddychać świeżym powietrzem. Wreszcie wydusiłam z siebie niechętnie, iż to obecność gwiazdy siatkówki zrobiła na mnie tak ogromne wrażenie. Uwierzyli, a Aleks promieniał z radości. Kopnęłam go pod stołem w piszczel. Przyznać mu trzeba, że ma dość wysoki próg bólu.

                Dowiedziałam się, iż pan Atanasijević przyleciał do Polski pół roku temu. W szpitalu w Łodzi otrzymał całkiem korzystną ofertę pracy i postanowił skorzystać. Przy okazji mógł dzięki temu znaleźć się bliżej syna. Po minie Aleksa wnioskowałam, że nie do końca mu to odpowiada. Zapewne musiał przestać sprowadzać do swego mieszkania kolejne dziewczyny. Naiwne idiotki wierzące, że fantastyczny siatkarz jednak je pokochał. To przykre, bo ja byłam jedną z nich. Strasznie mnie korciło, by opowiedzieć o rzeczywistym trybie życia, jakie prowadził Aleks. Nie mogłam się na to zdobyć. Musiałabym wtedy opowiedzieć o okolicznościach w jakichś się poznaliśmy.

- Seks w toalecie? – Spojrzał na mnie sceptycznie. – Chyba nie sądzisz, że polecę na jakąś słodką blondynkę, w dodatku niezbyt trzeźwą.

- Przestań zgrywać takie niewiniątko, Aleks – wyszeptałam chłopakowi do ucha.

Mimo głośnej muzyki, która wypełniała wnętrze całego klubu zdawało mi się, iż słyszę bicie serca siatkarza. Uśmiechnęłam się tryumfalnie. Był mój. Chwyciłam jego wielką dłoń i pociągnęłam w stronę toalety. Kilku kolegów z zespołu Serba patrzyło na naszą dwójkę wielkimi oczami. Jedynie Michał Winiarski stwierdził: to musiało się tak skończyć.

W łazience nikogo nie było. Zerkając w czekoladowe tęczówki chłopaka widziałam, jak jego pożądanie wzrasta z każdą chwilą. Wepchnęłam go do kabiny, zamknęłam drzwi, a następnie przywarliśmy do siebie w namiętnym uścisku. Moim celem nie były niewinne pocałunki oraz gra wstępna. Po zawzięciu chłopaka stwierdziłam, iż oboje pragniemy w tej chwili tego samego. Syknęłam cicho, gdy odrobinę za mocno przygryzł moją dolną wargę. Jego gorące dłonie już znajdowały się pod materiałem krótkiej, czarnej sukienki, którą tego wieczora miałam na sobie…

Postanowiłam wyręczyć mamę w zmywaniu. Była już zmęczona i zapewne chciała spędzić wraz ze swym nowym facetem trochę czasu. Uśmiechnęła się do mnie z wdzięcznością, a kilka chwil później usłyszałam z góry ciche trzaśnięcie drzwiami. Wszystkie naczynia wstawiłam do zmywarki. Całkiem przydatne urządzenie, gdy nie ma się już na nic siły. Ustawiłam odpowiedni program i już miałam zabrać się za chowanie jedzenia do lodówki, gdy para silnych ramion oplotła moją talię.

- Tęskniłem – zmysłowy szept niepożądany wdarł się w najodleglejsze zakamarki mojej duszy, a tętno momentalnie przyspieszyło. – Lilo, jesteś taka piękna…

- Daj spokój Aleks. Twoje sztuczki już na mnie nie działają – w połowie zdania mój głos się załamał. Jęknęłam, czując rozgrzane wargi na karku. – Aleks…

- Cicho.

Obrócił mnie przodem do siebie. Niepewnie spojrzałam w czekoladowe tęczówki, w których kiedyś tak bardzo uwielbiałam się zatracać.

- Wybacz mi. Byłem nieodpowiedzialnym dzieciakiem, który chciał sobie udowodnić, że teraz może wszystko. Dopiero teraz zrozumiałem, jak wiele straciłem. – To zabawne. Mówił szczerze, a ja chciałam śmiać mu się w twarz. – Nigdy o tobie nie zapomniałem. Nie było dnia, bym nie zastanawiał się, jak mogę to wszystko naprawić. Zmieniłaś numer, nie znałem twojego adresu w Łodzi…

                Nie chciałam tego słuchać. Może mówił szczerze, ale miałam wrażenie, że kolejne słowa na nowo zatruwają mój umysł. Zbyt wiele czasu zajęło mi zapominanie. Odepchnęłam od siebie Aleksa i szybkim krokiem weszłam po schodach na piętro, gdzie również mieścił się mój pokój. Na całe szczęście był on po drugiej korytarza i żadne odgłosy z sypialni mamy do mnie nie docierały. Rzuciłam się na wygodne, dwuosobowe łóżko. Pod poduszką odnalazłam pilot sterujący wieżą stereo. Z głośników popłynęły dźwięki muzyki klasycznej. Przymknęłam powieki, oddychając głęboko.

                Dlaczego Aleks znów pojawił się w moim życiu?! Nie chciałam mieć z nim nic wspólnego, a mimo wszystko ponownie krzyżował moje plany i chciał zawładnąć sercem. Nie mogłam tak łatwo się poddać. Wszelkie pragnienia musiałam odsunąć na bok, dalszy plan. On nie zasłużył na drugą szansę.

- Nie możesz sobie odpuścić? – Westchnęłam czując, jak ktoś układa się obok mnie.

- To nie leży w mojej naturze.

                Nosem przesunął po moim policzku. Z całą pewnością się zarumieniłam, ale postanowiłam ten fakt zignorować. To jeszcze nic nie znaczyło. Nie miałam uczuć.

- Aleks, ja ciebie już nie chcę.

- Zabolało, ale i tak się nie poddam. – Niechętnie otworzyłam oczy, by napotkać radosny uśmiech Atanasijevicia. – Lilo, uwielbiam cię…

- Och zamknij się wreszcie!

                Przyciągnęłam Serba za kołnierz jego błękitnej koszuli i zachłannie wpiłam się w jego piękne usta. Zapewne nie tego się spodziewał, ale też mu to nie przeszkadzało. Pchnęłam go na plecy, a następnie usiadłam na nim okrakiem. Stęknął cicho, gdy powolnymi ruchami bioder zaczęłam ocierać się o jego krocze. W brązowych tęczówkach znów pojawiło się pożądanie. Od jak dawna nie miał tak wprawnej kochanki? Zapewne dłuższy czas. Każdy gest wskazywał, jak bardzo brakowało mu dobrego seksu. Kąciki ust uniosłam w ironicznym uśmiechu. Drżące palce sprawiały, iż miał poważne problemy z rozpięciem białej koszuli, którą miałam na sobie tego wieczora.

Aleks obsypywał pocałunkami każdy skrawek mojego nagiego ciała. Pozostawiał mokre ślady, które układały się w bliżej nieokreślony wzór. Pod wpływem każdej z pieszczot ciało wyginało się w łuk. Teraz i ja jego pragnęłam. Kiedy poczułam go w sobie, musiałam dłonią zasłonić usta, z którym usilnie pragnął wyrwać się głośny jęk…

Tych kilka chwil błogiego uniesienia sprawiło, że odnalazłam zapomniane uczucia. Była to nienawiść oraz pragnienie słodkiej zemsty, która przecież najlepiej smakuje na chłodno. Zapewne czekałam na ten dzień ale wiem, że było warto.

A może tylko próbowałam oszukać samą siebie? Nie mogłam oderwać wzroku od śpiącego Aleksa, który w tej chwili wyglądał tak niewinnie. Z całą pewnością nikt nie posądziłby go o zabawianie się moimi uczuciami oraz zdradę. Przecież byliśmy ze sobą zaledwie półtora miesiąca. To był zdecydowanie zbyt mały odstęp czasu, by chwalić się związkiem wszystkim dookoła. W szczególności, że Atanasijević był osobą znaną oraz szanowaną w niektórych kręgach. Przynajmniej tak wtedy tłumaczył swoją niechęć do pokazywania się ze mną w miejscach publicznych. Po ujawnieniu wszystkich faktów zrozumiałam, że prawda rysowała się znacznie inaczej. On chciał mieć pole manewru. Portal ciacha.net przynajmniej nie miał okazji do snucia domysłów, dlaczego Aleksandar tak nagle przestał pojawiać się w towarzystwie tej zielonookiej blondynki.

- Lilo, nie umiesz się mścić - westchnęłam cicho, wplatając palce w bujną czuprynę Serba. Mruknął cicho. Kąciki moich ust uniosły się tym razem w szczerym uśmiechu. - Aleks, dlaczego to robisz?

              Poczułam ulgę. Zupełnie tak, jakby ktoś z moich ramion zabrał ogromny ciężar. Atanasijvić złamał moje serce, ale chyba nikt nie przypuszczał, że on również będzie w stanie ponownie zebrać je do kupy. Obalił wysoki mur, którym próbowałam odgradzać się od wszelkich uczuć.

~*~ 

Musiałam tego oneparta napisać. Nie pytajcie mnie dlaczego bo sama nie wiem, ale chodził za mnie od wczorajszego wieczora i za nic innego nie mogłam się wziąć, póki tego nie napisałam. Mam nadzieję, że się podoba.
I taką prośbę mam do osób, które z moją twórczością mają styczność od jakiegoś czasu. Proszę o wyrażenie swojej opinii na temat: Czy mój styl pisania zmienił się na lepsze/gorsze/pozostał ten sam? Będę wdzięczna za każdą odpowiedź :)