mostrar

            Ten sylwester zapowiadał się wyjątkowo nudnie. Nie dość, że rodzice postanowili tylko we dwójkę polecieć do Chin, to na dodatek ja zostałam oddelegowana do Bydgoszczy, gdzie mój ukochany braciszek robił domówkę. I nie to, żebym nie chciała spędzać z nim tego najważniejszego wieczora w całym roku obecnym i nadchodzącym, ale mając dwadzieścia lat, mogłabym mieć nieco większe pole do manewru. Zdecydowanie bardziej wolałam pozostać w Gdańsku, gdzie studiowałam już półtora roku. Miałam tam znajomych oraz przyjaciół, którzy wręcz nalegali bym do nich wpadła. Pojawiła się nawet oferta od koleżanki z Warszawy. Ale niestety moi rodzice uważają, że ich zdanie jest święte. A mój kochany braciszek? No cóż, zazwyczaj zgadza się w stu procentach razem z nimi. Może w dziewięćdziesięciu dziewięciu. Bo przecież ojciec nie chciał mieć syna, który zawodowo będzie grać w siatkówkę. Według niego to nie jest sport godny prawdziwego mężczyzny. Ale Andrzej wiedział swoje. Wstąpił na właściwą ścieżkę i starał się realizować swoje plany.

            Mieszałam zawzięcie sałatkę jarzynową, którą miałam za zadanie przygotować. Brat wrócił kilka minut temu ze sklepu razem z Marcinem i teraz dyskutowali o tym, czy przypadkiem nie mają za mało alkoholu jak na taką ilość gości, która planowała się pojawić. Przewróciłam oczami zastanawiająca się kto tutaj jest bardziej niedorosły. W prawdzie przed rokiem to moi znajomi zdemolowali mieszkanie, które wynajmowałam, ale to przecież jeszcze nie oznaczało, że mam ochotę na powtórkę. Planowałam zaszyć się u przyjaciółki, gdzie we dwie miałyśmy się obżerać niezdrowym jedzeniem, popijając od czasu do czasu mocne drinki. Zamiast tego siedziałam w trzypokojowym mieszkaniu Andrzeja w Bydgoszczy i mieszałam tą przeklętą sałatkę.

- Kochana siostra. – Brat pocałował mnie w czubek głowy, a następnie zajął miejsce naprzeciwko, uśmiechając się przy tym szeroko. – Dużo ci jeszcze zostało?

- Ależ skąd – prychnęłam ironicznie, odsuwając od siebie miskę z gotową sałatką. Swoją drogą, to powinnam przestać się nią przejmować. – Andrzej, czy ty nie masz zamiaru przyłożyć do tego ręki?

- Byłem z Rogerem na zakupach. Nie wystarczy?

            Rozłożyłam bezradnie ręce, zabierając się za krojenie kiszonych ogórków. Oczywiście już dawno przestałam się łudzić, że mój szanowny braciszek zechce pomóc w jakikolwiek sposób.

            Pierwsi goście już się zjawili, a jak na złość mój humor wcale nie planował się poprawić. Z naburmuszoną miną siedziałam na kanapie w salonie, oglądając swoje paznokcie. Przez te całe przygotowania nie zdążyłam nawet ich pomalować. Do tego sukienka była niedopasowana w talii. Wyglądałam w niej po prostu tragicznie, a do tego włosy znajdowały się w totalnym nieładzie. Andrzej już kilka razy starał się dać mi do zrozumienia, że nie wyglądam najlepiej. Nie no, serio? Zupełnie tak, jakbym tego nie zauważyła.

            Kolejny dzwonek do drzwi sprawił, że westchnęłam głęboko mając nadzieję, że ten wieczór skończy się jak najszybciej. A jeśli tak właśnie miał wyglądać mój przyszły rok, to już wolałam by obecny w ogóle się nie kończył.

- No weź się uśmiechnij – mruknął Marcin Wika, zajmując miejsce obok mnie i dźgając palcem mój bok. – Przez ciebie wszyscy tracą humor.

- Wybacz, ale sztuczny uśmiech też niewiele da.

- Mogłabyś się chociaż postarać?

- Nie – odpowiedziałam, nawet nie zwracając na Marcina uwagi. Nie miałam jeszcze okazji poznać go za dobrze, więc nie mogłam przewidzieć, że za krótką chwilę przypuści atak. Nie mam pojęcia skąd wiedział o moim słabym punkcie, jakim są łaskotki na całym ciele. Rzucałam się jak głupia na kanapie. Goście zapewne mieli mnie za nienormalną, ale przecież Roger jest pieprzonym idiotą (tak, miałam okazję mu o tym wspomnieć ze sto razy przez ostatnie pięć minut)! Zmusił mnie do tego wszystkiego.

            Dyszałam ciężko, próbując doprowadzić się do porządku. Obciągnęłam sukienkę, która zdecydowała się podwinąć do góry podczas łaskotek. Po chwili rozmasowałam obolałe od śmiechu policzki. Wreszcie otarłam resztki rozmazanego tuszu w powiek, a na usta nałożyłam cienką warstwę bezbarwnego błyszczyku. Potrzebowałam alkoholu. W prawdzie brat zapowiedział, że tej nocy mogę się napić jedynie szampana i to o północy, ale przecież nie mam pięciu lat! Jestem dorosła, a Andrzej nie może mi rozkazywać. Powinien się cieszyć, że w ogóle zostałam w Bydgoszczy.

- Czy mógłbym zaproponować drinka? – Tuż za moimi plecami rozległ się głos, który o mały włos nie doprowadził mnie do zawału. Na serio? Czy ci wszyscy siatkarze uparli się, by mnie dzisiaj wykończyć.

            Odwróciłam się w stronę chłopaka. Zupełnie niepotrzebnie zadarłam do góry głowę. Ten blondasek był zupełnie przeciętnego i totalnie nie-siatkarskiego wzrostu. Uniosłam kącik ust w delikatnym uśmiechu.

- Skąd pomysł, że chciałabym się napić? – Skrzyżowałam ręce na klatce piersiowej, opierając się o kremową ścianę.

- Zapewne stąd, że stoisz przy stoliku, który aż ugina się pod ciężarem napoi procentowych.

            Bystry, co oznacza gatunek raczej wymarły. Wystarczy spojrzeć na mojego brata. Przez cały dzień nie dotarło do niego, że umieram z przepracowania. Najpierw wysprzątałam całe mieszkanie, później zajęłam się jedzeniem. Mogłabym powiedzieć mu wprost, że jestem z tego powodu wkurzona, a on i tak nie wiedziałby o co mi chodzi.

            Zmierzyłam blondyna bacznym spojrzeniem. To, że nie należy do wysokich, zdążyłam już zauważyć. Miał całkiem miły uśmiech. Mogłam mu nawet wybaczyć, że ma na sobie jakieś workowate spodnie i niewyprasowaną, białą koszulę.

            Wyszłam na balkon, by zaczerpnąć odrobinę świeżego powietrza. Jako, że pogoda ostatnimi czasy była iście wiosenna, nie potrzebowałam kurtki. Wystarczył cienki sweterek. Dochodziła godzina pierwsza. Ciemne niebo jeszcze co jakiś czas rozświetlały kolorowe fajerwerki. Prychnęłam cicho. Nigdy nie przepadałam za Sylwestrem i całą, związaną z tym otoczką. Hałas i pijaństwo. Nie to żeby mi upojenie alkoholowe jakoś szczególnie przeszkadzało, bo przynajmniej Andrzej się ode mnie odczepił i zajął wyrywaniem jakiejś długonogiej blondynki, ale hałas był wręcz nie do zniesienia. W okolicy musieli mieszkać bardzo wyrozumiali ludzie, skoro nikt jeszcze nie zadzwonił po policję. Muzyka puszczona została na cały regulator, a goście podczas rozmowy starali się ją przekrzyczeć. No niesamowite! To już nawet moja cierpliwość się skończyła. Chociaż nie powiem, żebym w ogóle coś takiego posiadała tego wieczora.

            Sięgnęłam po paczkę papierosów, którą ktoś pozostawił na parapecie. Na ogół nie paliłam, ale to była sytuacja wyjątkowa. Zaciągając się gryzącym dymem uparcie śledziłam ekran mojego dotykowego telefonu. O północy nikt nie zadzwonił, ani nie napisał. Zapomniała o mnie nawet najlepsza przyjaciółka, która jeszcze przed wyjazdem deklarowała mi dozgonną miłość aż po grób.

- Złe wiadomości? – Blondyn o imieniu Maciek, pojawił się na balkonie ze szklanką wypełnioną kolorowym płynem. Domyśliłam się, iż Roger zaserwował mu kolejnego drinka.

- Brak wiadomości – mruknęłam niechętnie, chociaż nie byłam skłonna do zwierzeń obcym ludziom. Najwidoczniej procenty płynące w żyłach postanowiły rozwiązać mój język. – Nikt do mnie nie napisał, nie złożył mi życzeń.

- To zły nałóg – stwierdził warszawski libero, wskazując na mojego papierosa. Wzruszyłam obojętnie ramionami. Nie jego sprawa. – Najwidoczniej ci znajomi nie są warci twojej uwagi. Nie przejmuj się. Jesteś z nami i to się liczy najbardziej, prawda?

            Pokręciłam głową z ironicznym uśmieszkiem. Wyrzuciłam niedopałek papierosa przez balustradę. Maciek ponownie pokręcił głową twierdząc, że powinnam być nieco bardziej ostrożna. Ktoś mógł przecież przechodzić po rzędem balkonów. A skoro już o ostrożności mowa. Postanowiłam pokazać mu, że nie ma prawa opowiadać mi o byciu dobrze wychowaną, czy rozważną. Podeszłam do balustrady. Wychylając się przez nią stwierdziłam, że ewentualny upadek nie będzie taki groźny. Ewentualnie kilka połamanych kości. Alkohol dodaje odwagi i patrząc z perspektywy czasu, jakoś nie mogę się z tym nie zgodzić. Usiadłam na metalowej barierce, która zgrzytnęła cicho. Maciek pisnął cicho, obejmując mnie mocno w talii. Przyznam, że całkiem to miłe kiedy ktoś się o ciebie troszczy.

- Zwariowałaś? – Szepnął, patrząc mi w oczy z odległości kilku centymetrów. Czując jego ciepły oddech na twarzy, przymknęłam powieki. – To, że znajomi się tobą nie przejmują wcale nie oznacza, że inni też mają na ciebie wyłożone!

- Mój brat nawet nie dba o to, że siedzę na balkonie z zupełnie obcym chłopakiem.

- Nie znam twojego brata, ale…

- Gdybyś go nie znał, to nie pojawiłbyś się na tej imprezie. – Zarzuciłam ręce na szyję chłopaka, starając się jednak nie spaść z balkonu. Widząc pytające spojrzenie ze strony Maćka, przewróciłam oczami. – Andrzej. Andrzej Wrona to mój brat.

- Och!

- Czy to przerażenie maluje się na twojej twarzy?

            Ciało wygięło się w łuk pod wpływem delikatnej pieszczoty. Zagryzłam dolną wargę, opierając tył głowy o chłodną powierzchnię ogromnego lustra. Jego dłonie wędrowały po moim ciele. Sukienka już dawno wylądowała w wannie. Rajstopy wisiały na uchwycie przeznaczonym na ręczniki. Każdy kontakt z jego chłodnymi dłońmi sprawiał, że drżałam. Pragnęłam więcej. Uzależniał mnie od siebie. Wpił się wargami w moje spragnione usta. Całował z pasją i namiętnością. Czegoś takiego jeszcze nie doświadczyłam. Był perfekcjonistą w każdym calu. Jęknęłam cicho czując, jak jego palce zatrzymują się na gumce od czarnych, koronkowych bokserek. Oplotłam go w pasie nogami i przyciągnęłam bliżej. Dłonie wylądowały po obu stronach mojej głowy.

- Nie boję się twojego brata – szepnął, pozbawiając mnie ostatniej części garderoby, którą miałam na sobie. Po omacku odszukałam pasek jego spodni. Rozpięłam go szybko, drżącymi palcami. Musiał mi pomóc z guzikiem i rozporkiem. No cóż, nigdy jeszcze moje kontakty fizyczne nie zaszły aż tak daleko.

            Nie bawił się w podchody. Wyglądało na to, że kwadrans gry wstępnej zupełnie mu wystarczał. Nawet nie zdążyłam się zastanowić. Nie było czasu, by się zawahać. By powiedzieć cokolwiek. Kiedy wszedł we mnie, krzyknęłam cicho. Ból oślepił mnie na krótką chwilę. Przeorałam paznokciami jego plecy. Syknął, przyspieszając przy tym swoje ruchy.

            Wtuliłam się w blondyna bezwiednie. Palcem wodził wzdłuż mojego kręgosłupa.

- Andrzej, ty nic nie rozumiesz!

- Wiem tylko tyle, że pieprzyłaś się z Olenderkiem w mojej łazience – warknął brat, krążąc niespokojnie po kuchni. – Czyś ty zwariowała?! Rodzice…

- Mam gdzieś zdanie rodziców i twoje. To moje życie i moja sprawa.

- Tak, to twoje życie – westchnął z rezygnacją, układając potężne dłonie na moich ramionach. – Ale sama tego dziecka nie wychowasz.

            Spuściłam głowę, starając się tym samym ukryć potok łez spływających po policzkach. Nawet nie przypuszczałam, że ten jeden raz wystarczy. Maciek miał się w moim życiu pojawić tylko na krótką chwilę. Może on chciał czegoś więcej, ale ja nie. Dlatego właśnie nie wymieniliśmy się numerami telefonów. Mieliśmy zapomnieć. Zdarzyło się raz i trudno.

- Andrzej, pomóż mi.

~*~ 

Napisałam z zamiarem publikowania, po czym zmieniłam zdanie. No ale Blue stwierdziła, że jednak ma być tutaj, więc no... Na nią zrzucam całą odpowiedzialność. Przepraszam ;d I wiecie, coś z tym moim pisaniem nie tak. Coś się zepsuło.